Hits: 178

Viyan Amed

Kürde karşı katliamın her türlüsüne izin verilmiş. Uykudayken, yemekteyden, sokaktayken, çalışırken, tek veya ailesi ile, okulda veya evinin bahçesinde fark etmez. Kürdün katline ferman uzun zaman önce verilmiş. Bu katliama bir kılıfta aranmamış, “Yılanın başını küçükten ezeceksin” denmiş sadece. Kürt kendi ülkesine yabancı edilmiş önce sonra, vatan haini denmiş.  Dağa çıkmışlar, “2 aya bitiriyoruz” denmiş. Özgürlük istemişler, “Nefes alıyorsunuz ya daha ne olsun” denmiş. Kendi dillerinde eğitim istemişler, “Öyle bir dil yok ki!” denmiş. Aç kalmışlar, ekmek parası için yollara düşmüşler “33 teröristi vurduk” demişler.

Kürdün kadını direniş kazımış elleriyle ülkesine, ahlaksızca bedeni üzerinden iradesini kırmak istemişler, “ Namusum bedenim değil ülkemdir” diyince daha da sinirlenmişler, bu sefer sokaklarda çırılçıplak bırakmışlar.

Kürdün katline ferman uzun yıllar önce verilmiş, Kurdistan’a gelirken “Boyu köpeği geçeni vurun!” diyenler fermanı ilk veren olmuş. Kürde demişler ki “Sen Ermenisin, Aleivisin, Ezidisin, şeytanın çocuğusun… Yaşama hakkını vermeyiz! Kürde, “Aslında sen yoksun, dağda yürüyen Kart Kurt’sun”, “Kürtçe ıslık çalma” demişler. Aradan yıllar geçmiş, Kürtçe yaşadığı için ‘Barış’ vurulmuş.

Kürt olduğu için üzerlerine bomba yağdırılması normal bulunmuş. Kürt çocukları anne karnında katledilmiş, oyuncakları olmamış bu çocukların ama bombaları varmış.

İşte böylesi bir yaşama mahkum edilmiş Kürtler. Sonra dağlara çıkmışlar, direnmişler ve direniyorlar. Direndikleri için onlara karşı çıkılmış ama ölümün pençesinden alıvermişler Kürtleri. Dinlememişler kimseyi kuruyan ağaçtan, dalları arşa değen bir ağaç yeşertmişler. Bedeller vermişler yeri geldiğinde kan ve gözyaşıyla sulamışlar bu ağacı. Ama durmamışlar direnmişler, savaşmışlar, katledilen her can için tunç suyu olup düşmanlarını yakmışlar. Sonunda ne mi olmuş? “Sonu gelmemiş bir roman, bir şiir, bir türkü” olmuşlar önce. Sonra da tek bir cümle ile bu romanı anlatmışlar, “Sonu ne olursa olsun muhteşem olacak!”